Home > Wie ben ik?
Ik ben Katelijn Vijncke, geboren te Deinze in 1959.
Wegens mijn motorische handicap verbleef ik van mijn 5 jaar tot mijn 18 jaar in het M.P.I. Ten Dries te Landegem. Poëzie trok mij erg aan.
Van mijn 14 jaar ben ik beginnen schrijven. In 1979 verscheen mijn eerste bundel “ikjes”, uitgegeven door de Heemkundige Kring van Nevele. Later kwamen er enkele poëzietentoonstellingen in de omgeving.
Sinds mijn 18de woonde ik in het Home Angèle Verburght. Van af toen aan besteedde ik stilletjes aan meer en meer tijd aan poëzie. In 1984 gaf ik een tweede bundel uit, dit keer in eigen beheer.. “Wroetelen” dat was voor mij een succes. Ik trok namelijk zelf naar de boekhandels. Terwijl ik aan mijn derde bundel werkte, ging ik in mei 1990 eindelijk zelfstandig wonen. In november 1990 bracht ik mijn derde bundel “Groeien naar vrijheid” uit. Drie jaar later verscheen mijn vierde dichtbundel “Liefde in ’t zicht”. Ik draag mijn gedichten zelf voor voor publiek. Dit gebeurt met een gedicht dat in mijn bundels staat, die projecteer ik dan als achtergrond met een projector. In november 1994 verscheen mijn vijfde dichtbundel “Woorden op twee benen”. Vijf jaar later stelde ik mijn nieuwe bundel “Tijdskruimels” voor.
In 2004 gaf ik de bundel “Broze Werkelijkheid” uit. Vier jaar later in 2008 verschijnt mijn achtste bundel “Tijd vouwt rolt zich”.Nu in 2012 ben ik trots op mijn nieuwste dichtbundel “Mij naar buiten geschreven “ Poëzie is een verruiming van mijn communicatie naar de buitenwereld toe, ik wil er mee aantonen dat het niet nodig is dat als gehandicapt persoon mensen bang van me worden. Integendeel, ik neem hiermee de kans om een zelfstandige plaats te bevechten in de samenleving”.
Wat je op volgende pagina’s van mijn site ziet, is mijn poëzie en die houdt niet steeds meer een blad voor haar mond. Al schrijvend kan ik beter uitdrukken wat ik vaak niet over de lippen krijg. Schrijven sterkt daarom mijn zelfvertrouwen en daar is een eerste bedoeling. Er is nog een andere,nl; ik geloof dat mijn gedichten iets te zeggen kunnen hebben. Door ze aan te bieden neem ik de kans een taak te
vervullen en een “zelfstandige” plaats te bevechten in de samenleving. En hoeveel inspanning dat ook vraagt van iemand die, als gehandicapte, beperkt is in haar mogelijkheden, toch wil ik dat waarmaken.
Tot slot: wat ik bij poëzie moeilijk vind, is het naar buiten brengen (verkopen) van “kwetsbaar” gedachtengoed. Ik leer dat nu overwinnen, ik leer afstand nemen van mijn gedichten. Wie ze leest/koopt kan er helemaal over beschikken.
Hou ze in ere …
Graag zou ik mijn gedichten afgedrukt willen zien omdat dit bijna mijn enige sein is naar de buitenwereld. Voor mij is de sleutel van de weg die me naar de mensen voert, ik tracht de talenten te gebruiken die ik heb!
Ik wens jullie veel plezier en veel leesgenot.
Katelijn Vijncke
Kort overzicht:
De laatste jaren werk ik samen met een coach voor mijn Nederlands scherp te blijven houden. Ook ben ik bij de pinken om deel te nemen aan tal van projecten rond poëzie op het internet en erbuiten.