Menu
Broze werkelijkheid was voor mij een opgave om het uit te geven omdat het om heel kwetsbare thema’s gaat, maar ik wou toch een dichteres worden.
K vroeg mij ook haar even te introduceren. Niet evident, voor een publiek van mensen die haar vaak al jàààren kennen, die mogelijk ook haar poëzie goed kennen (?). Zo werd ik ingeleid door een goede vriend.
.. Iedereen hier weet hoe belangrijk die poëzie voor haar is. Schrijven, publiceren, voordragen, ze “leeft” ervan, groeit erdoor, ontplooit er zichzelf mee. Ze “spreekt” erdoor, laat van zich horen. Ze illustreert er haar zelfstandigheid mee, en bevecht er haar plaats mee onder de mensen..
Maar schrijven, publiceren, voordragen, dat doet ze ook (en mag ik me nu ook een klein kritisch nootje permitteren?) omdat ze jarenlang, diep vanbinnen, aan zichzelf getwijfeld heeft. Dat lijkt misschien vreemd, zeker als je ze op een podium bezig ziet. Maar wie haar kent, weet beter. En wie haar werk kent, ook. Welke schrijver zou er anders op bijna élke bundel, élke achterflap.. dingen schrijven als “helaas ben ik niet in het bezit van een waardig diploma” of “mijn studies, die heb ik niet afgemaakt”.. ? Welke zichzelf au sérieux nemende auteur vermeldt zulke dingen als ie zich aan het publiek voorstelt?
Daar moet je K voor zijn. Het is tekenend voor haar : ze is heel open, en goedlachs, en spontaan .. maar een aangeboren branie is ze niet. Om zich op te stellen met die air van “hier ben ik, luister naar mij”, daar moet ze zichzelf voor overwinnen, dat is telkens weer een gevecht. Moedig, ja, dat is ze zeker, zéér moedig zelfs, maar tegelijk heeft ze regelmatig nood aan een goeie portie zelfvertrouwen. En het is haar poëzie die haar die kan geven.
Die poëzie is intussen zeker geëvolueerd. Van “speels als een jonge kat” (’82) tot “tijd rust niet, wij worden ouder en wit” (’99).. Maar hoezeer ze ook evolueert, het blijven teksten die heel persoonlijk zijn , heel direct, heel vrouwelijk, en heel herkenbaar K .