De zwartkijker is kleurenblind
Wat mij in eerste instantie treft in de bundel is de samenhang tussen de lay-out en de poëzie. Om maar enkele voorbeelden te geven: het gedicht Zoals ik is hiervan een prachtige weergave. Het gedicht is afgedrukt in witte letters op een achtergrond van appelblauwzeegroen. Jawel, dat is de kleur. Ernaast vind je een mooie litho van de dichteres in dezelfde kleurendruk. Zo puur. Sensueel lig je wel is prima uitgewerkt en gepresenteerd. De dichteres printte het gedicht twee keer af op dezelfde pagina; alsof ze wilde zeggen dat je een gedicht best twee keer kunt lezen als je het wil laten binnenkomen. De tekening suggereert de nachtkus in een sober lijnenspel. Mooie symbiose.
In mijn hoofd staat een boom doet mij dan weer denken aan Gustave Flaubert die ooit zei:
‘… Een schrijver is volstrekt niet vrij om maar dit of dat te schrijven. Hij kiest zijn onderwerp niet. Dat is wat het publiek en de critici niet begrijpen.’
In een windvlaag met muziek op de achtergrond van Edvard Pärt is dit mijn favoriete gedicht.
In een windvlaag
Dromen herfstbladeren mij weg,
kruip ik door het bruinrode in de lucht
naar een haven van wolken,
voortdurend met vertrek en aankomst.
…
Mijn vriend Jef heeft het volgende slotvers: erop toezien zal ik dat elke windtint mij verder openwaait. Prachtige metaforen.
Vader is dan weer een mooie hommage.
De bundel bevat tekeningen, schilderijen en foto’s die in symbiose staan met de gedichten.
Jenny Dejager